Senin yerine ben...

Cennette görseydim seni, adımı bilir miydin?

Aynı şey olur muydu, seni cennette görseydim?

Cennette görseydim seni, elimden tutar mıydın?

Ayakta kalmama yardım eder miydin, seni cenette görseydim?

Tears in Heaven. Cennetteki Gözyaşları.

Eric Clapton’ın, trajik bir şekilde hayatını kaybeden oğlu Conor için yazdığı bu dokunaklı şarkıyı dinliyorum. Conor annesi ile kalıyormuş, o gün babası gelip onu yemeğe ve hayvanat bahçesine götürecekmiş. 53.kattaki dairenin penceresi açık kalmış nasıl olduysa, 4 yaşındaki o güzel çocuk, pencereden düşerek hayatını kaybetmiş.

Şarkıyı dinlerken her kelimesinde, her notasında, bir babanın yaşadığı dayanılmaz acıyı, kalbindeki yükü hissedebiliyorum... Sonra Clapton’ın kırılgan tonuna ve seslenişine tekrar kulak veriyorum: “Cennette görseydim seni, adımı bilir miydin? Elimden tutar mıydın, ayakta kalmama yardım eder miydin?”

Acaba gerçekten oğluna mı sesleniyor bu satırlarda?

Eric Clapton’ın annesi 16 yaşındayken, 2. Dünya Savaşı sırasında İngiltere’de görevli Kanadalı bir askerden hamile kalıyor. Babanın bu hamilelikten haberi bile yok ve Eric doğmadan önce Kanada’ya geri dönüyor. Dedesi ve anneannesini ebeveyni olarak bilen Eric Clapton, annesini de yıllarca ablası sanıyor. Zaten annesi, yine Kanadalı başka bir asker ile evlenip Kanada’ya, oradan da Almanya’ya gidiyor.

Eric Clapton’ın bunlardan uzun yıllar haberi olmuyor, yanlış hatırlamıyorsam 80’lerin ortalarına kadar. Dedesi ve anneannesi neticede ona gerçeği anlatıyorlar. Daha sonra 2007’de bir gazetecinin araştırmaları sonucu babasıyla ilgili daha detaylı bilgilere kavuşmuş.

Şimdi bu hikayeyi gözümde canlandırıyorum... Ve onun küçük bir çocuk olduğu zamanı hayal ediyorum. Anne-baba dediği kişilerin aslında dedesi ve anneannesi olduğunu, bilmese de kalbinin derinliklerinde hisseden bir çocuk. Hiç tanımadığı, görmediği babasının özlemini çeken bir ruh. “Cennette seni görsem adımı bilir miydin?” diye kendisinin varlığından haberi olmayan, adını bile bilmeyen babasına mı soruyor? Hem özel hayatındaki hem de meslek hayatındaki pek çok sevdiğini, dostunu hep trajik ölümlerle kaybeden, acı içinde, alkol ve madde bağımlılığı yaşayan Clapton , kime “Elimden tutar mıydın? Ayakta kalmama yardım eder miydin?” diyor?

Clapton’ın kader yoluna bu perspektiften bakarken, ister istemez 4 yaşındaki Conor’a dönüyor tekrar düşüncelerim...Acılı babasının taşıdığı yükleri hisseden bu minik kalbe...Ve tabii Aile Dizilimlerinden çok iyi bildiğimiz o cümleler geliyor aklıma: “Babacığım, senin yerine ben giderim.”