"Burada olduğumu biliyorsun."

"En azından artık benden haberiniz var. Benim burada olduğumu biliyorsunuz."

Bir danışanıma ait bu sözler. Birkaç hafta, belki bir ay önce beni arayan, çalışmama katılmak isteyen bir danışan. Ben bir süredir grup çalışmalarıma ara verdiğim ve o da online seans almayı tercih etmediği için, maalesef yola adım atamıyoruz. Şimdilik.

Telefonu kapatmadan önce söylediği iki cümle, bu sabah birden aklıma geliyor.

Mutfakta, ellerim çoktan tanıyıp bildiği işlerle meşgul. Rokalar, domatesler, zeytinler kaplara konuyor. Zihnim iki cümlenin açtığı kapıdan çıkıp sahil boyunca yürüyüşe çıkıyor. Arada kıyıya vuran yeni sorular, dalgaların denizin derinliklerinden toplayıp getirdiği sedefli kabuklar.

Yaptığım işle neye hizmet ediyorum? Hangi tohumları atıp, neyi büyütüyorum? Neyi yeşertiyorum?

Sorular kalbime dokundukça, yanıtlar da bir bir gelmeye başlıyor.

Açan bir çiçek, kafede çalan şarkının sözleri, tam zamanında gelen bir paket, umulmadık bir mesaj. Hepsi dile gelip, ruhumun bana söylemek istediklerini anlatıyor.

O zaman merak ediyorum, önce soruları mı sordum, yoksa önce cevapları mı aldım:

"Artık benden haberdarsın. Burada olduğumu biliyorsun."